Lekker slapen bij ouders in bed

Ik doe de deur open. Door het wazige glas zie ik hen al staan: de ouders van Dirkje van 6 jaar. We hebben vandaag een 1^e gesprek, over hun dochter die niet meer in haar eigen bed wil slapen, maar in het bed van haar ouders.

Het gaat door tot 01 uur ’s nachts
Nu de deur open is, zie ik hen in het daglicht. Het gezicht van Dirkjes moeder heeft een grauwe kleur en haar mondhoeken en oogleden hangen omlaag. Onder haar ogen hebben zich donkerblauwe halve manen gevormd. Ze laat haar jas van haar schouders glijden en kijkt wazig om zich heen. Het gezicht van Dirkjes vader zit vol kreukels en fijne lijntjes die kriskras door zijn gezicht lopen. Met een langzame armbeweging hangt hij zijn jas aan de kapstok.

Ze krijgt echt alles, maar ze wil gewoon bij ons in bed
–Als we haar naar bed brengen, gaat alles heel normaal, vertelt moeder. Om 20:30 uur ligt ze heerlijk ontspannen in haar bed na het avondritueel en verlaat ik of vader haar kamer. Precies op het moment dat ik het eerste bord oppak om in de vaatwasser te zetten, staat ze achter me. Zo gaat het iedere avond–.
–We blijven haar steeds weer naar haar eigen bed brengen. Ze krijgt warme melk, een voetenmassage, speciale nachtlampjes, slaapmuziek… echt alles..– zucht vader, en hij zakt verder onderuit op de bank.
–Maar ze wil gewoon bij ons in bed. Dus daar ligt ze dan altijd, om 01:00 uur.. En dan gaan we zelf slapen– zucht moeder, en zakt verder uit. Ik zie haar bijna van de gele bank af glijden.

De zeester en de dunne potloodjes
In mijn hoofd ontstaat een plaatje van Dirkje als zeester. Met uitgeklapte armen, middenin het heerlijk tweepersoonsbed van haar ouders. In het plaatje zie ik ook haar ouders, zo dun als potloodjes. –Zo gaat het al een half jaar– zegt moeder. –En om 6 uur is Dirkje wakker, en dan ook klaarwakker. Zingen, dansen en springen op bed. Nee, dan kunnen wij slapen wel vergeten. Dus 5 uur per nacht slaap, dat houden we nu al een half jaar vol, maar niet lang meer–.

Tijd voor een plan
Samen maken we een plan. Een plan voor hoe de zeester weer haar armen kan gaan intrekken, zodat de potloodstreepjes weer terug naar het midden van het bed kunnen rollen. Lekker dicht tegen elkaar aan. En hoe de zeester weer in haar eigen bedje slaapt. Zonder ruzie, zonder strijd. Met uitgeklapte armen voor de zeester, dat wel.

Herken je dit? Neem contact met ons op.