Voordat je vader of moeder werd, wist je het zo goed. Vrienden die in hun gezicht werden gemept door hun peuter: dat zou jou nooit overkomen. Dat laat je toch niet gebeuren..? Of dat kind waarop je vroeger paste, die je trapte terwijl ze op de commode lag. Nee, daar zou je echt een stokje voor steken.
Maar nu ben je zelf ouder. Je haalt je lieve peuter op van de crèche en hop, terwijl je met de leidster probeert de dag door te nemen krijg je een harde pets in je gezicht. Of als je thuis staat te koken, je kleine schat komt aan je been hangen, je tilt haar liefdevol op en hoppa, pets, in your face. En het verschonen op de commode? Een trap precies in je buik, ai, pijnlijk..
Streng toespreken of negeren?
Vervelend, je begrijpt niet waarom je peuter dit doet en bovenal ben je bang dat dit voortaan zo blijft: een meppend kind.. In gedachten hoor je de stemmen van je omgeving je toespreken: dat je dit gedrag accepteert, ik zou hem/haar toch maar eens strenger gaan aanpakken… Dus wat doe je? Je struint het internet af, op zoek naar tips voor een peuter die slaat. Je probeert van alles: streng toespreken met zware stem en zeggen dat hij dit nooit, maar dan ook echt nooit meer mag doen. Consequenties aan het gedrag verbinden: als je papa slaat, dan krijg je straks geen ijsje. Of: als je mama niet slaat, dan krijg je straks wel een ijsje. Geen aandacht geven aan het slaan en even geen oogcontact met de kleine, gewoon doen alsof kindlief er niet is en stoïcijns je eigen gang gaan. En dan probeer je nog: op de gang zetten, een time out, deur dicht, pfffff.
Maar.. niets werkt (soms misschien wel voor even, maar niet voor de lange termijn). Je peuter blijft slaan. Moeilijk hoor, want wat moet je dan wel doen? Wat moet je doen om verandering aan te brengen in het gedrag van je peuter? Laat me je eerst gerust stellen: je bent niet de enige! Heel veel ouders worstelen hiermee. En bijna alle peuters komen in een ‘mepfase’. De een meer dan de ander, maar een ander slaan, dat doen ze allemaal wel eens. Het hoort er een beetje bij. Zoals je wel vaker hoort: het is een fase. Maar je peuter heeft wel jouw ondersteuning nodig om goed door deze fase heen te komen. Je wil je peuter ook graag helpen en je wilt vooral dat het stopt.
Waarom werken die tips van internet dan niet?
De tips die je online vindt, zijn algemene tips en niet speciaal voor jouw kind, niet voor jouw gezin en niet voor jullie situatie. Het is belangrijk inzicht te krijgen in wat er nu eigenlijk aan de hand is. Kijk eens op een rustig moment naar het ‘sla incident’: wat gebeurde er, en wat probeerde je peuter je te vertellen met zijn/haar gedrag? Er zit altijd een vraag achter het gedrag, misschien kun je deze al achterhalen. Was hij te moe, wilde ze je aandacht hebben of raakte hij gefrustreerd omdat iets niet lukte? Deze vragen kunnen je helpen om je kind beter te begrijpen en meer inzicht in het ‘mepincident’ te krijgen.
Erkennen van emoties en leren
Natuurlijk kun je aangeven dat je iets niet wilt: ‘ik wil niet dat je me slaat, het doet me pijn’, is een duidelijke boodschap. Probeer ook aan te geven wat je peuter dan wel kan doen. Kinderen leren door te ervaren, ze voelen, doen en ontdekken. Hoe je de emoties van je kind erkent en hoe je je kind het beste helpt is sterk afhankelijk van het type kind en jouw gezin. Hier is simpelweg geen algemene tip voor. Wees dan ook niet bang om hulp te vragen! In plaats van de strijd maar aan te blijven gaan met je peuter, kan een pedagoog je al snel verder helpen. Een deskundige blik van buitenaf zorgt al snel voor meer inzicht in kind, gedrag en in eigen houding. Vanuit daar is vooruitgang snel geboekt.
0 reacties