Shark music

-Shark music in mijn hoofd-

Het is ochtend, zoonlief zit aan tafel, leest een Duckje en kauwt ondertussen op zijn tandenborstel. En dan ineens staat hij verschrikt voor me. Hij houdt een tand in zijn hand. Een lief, klein, wit melktandje. Met bloed.

In mijn hoofd kakelt het erop los:
“Nou wat heerlijk dat die tand eruit is, eindelijk, hij zat er al dagen mee te wiebelen, wat moet het fijn zijn dat die eruit is!”
En ik hoor mezelf zeggen: “Oh lieverd, wat fijn voor je!”

Maar mijn zoontje huilt. Er zit bloed in zijn mond en hij huilt hard, met veel geluid en dikke tranen. In zijn ogen zie ik paniek.

Ik voel mijn nek aanspannen, mijn schouders optrekken. Mijn kiezen raken elkaar stevig aan.

Het harde huilen van mijn zoontje triggert iets in mij. Het triggert precies dat wat ik vroeger leerde. Dat huilen niet oke is, dat je er niets mee oplost, en dat het tijdverspilling is. Ik leerde dat ik het zo snel mogelijk moest stoppen.
Het huilen van mijn zoontje geeft het startsein voor de stemmen in mijn hoofd:
“Waarom moet je nou huilen?!” “het is toch juist fíj́n dat je tand eruit is?” “Kom op, met huilen los je niks op en we moeten nu haar school.” “Zo erg is het niet…”

Ik kijk naar de klok. De wijzers grijnzen naar me, alsof ze willen zeggen: “Nee, dat ga je niet meer halen, en zeker niet als je meegaat in dat emotionele gedoe.”

Ik neem een diepe ademteug. Daar is de adem. Ik maak een keuze. Een bewuste keuze. Ik kies voor wat ik wél wil doorgeven aan mijn zoontje: Het huilen mag er zijn. Eerst de tranen eruit, laten stromen, schoonspoelen en opluchten.
Ik loop naar mijn zoontje. Ik neem hem op schoot. Hij huilt en huilt en huilt. Er zit bloed op mijn shirt, op zijn shirt, vermengd met snot.

Als alles is schoongespoeld, de tranen eruit zijn, kan hij weer verder. Er is niet veel nodig. Ik heb vertrouwen in mijn zoontje, hij kan dat.

Dan vraag ik: Wil je wat water om je mond te spoelen? Ik geef hem een stevige hand en samen lopen we naar de wasbak. Hij spoelt zijn mond. Ik geef hem een knuffel. En dan zegt hij: “Ik schrok mama, ik schrok van het bloed.” “En ook dat mijn tand er ineens uit was, gewoon zo snel.”

Ik hoor mezelf zeggen: “Ja dat snap ik, dat je daarvan schrikt.”

Als ik later terugblik op onze ochtend, realiseer ik me dat ik ook schrok. Maar waar schrok ik nou zo van? Ja, ik schrok van het bloed, maar dat was niet het ergste. Ik schrok meer van het geluid van huilen, en daar reageren de stemmen in mijn hoofd op. Het is mijn eigen shark music. Die stemmen mogen er zijn, net als het huilen van mijn zoontje. Het is ‘gewoon’ een beetje oefenen. En ademen.

Wil je meer weten over de stemmen in je hoofd oftewel sharkmusic?
Bekijk dan deze video.

 Wat is jouw #sharkmusic in het #ouderschap?