Zindelijk maken is kinderspel, maar nu even niet

Saar en Gijs waren zindelijk toen ze 2 jaar waren. Wellicht was het naïef van me om te denken dat #3 dan ook wel met 2 jaar zindelijk zou zijn… Chris is inmiddels ruim 2,5 jaar en dus nog niet zindelijk. Nu dacht ik, nu we toch met z’n allen thuis zitten, kunnen we deze tijd maar beter goed gebruiken en tijd steken in de zindelijkheidstraining van onze jongste telg! We hebben al maanden een potje in de woonkamer staan en regelmatig gaat hij ook op het potje zitten. In het begin is het niet belangrijk of je kind wel of niet een plasje doet, maar dat je kind lang genoeg op het potje blijft zitten. In het boek ‘Zindelijk maken is kinderspel’ (aanrader!) had ik wat tips hiervoor gelezen: Geef hem iets wat hij normaal niet mag, zoals jouw portemonnee, ga bij hem zitten en lees een boekje voor of zet een filmpje op. Nadat mijn pasjes door de hele woonkamer lagen en Chris na 1 boekje alweer van het potje ging, mocht hij een filmpje kijken. Oh en dat werkte goed! Althans, goed om minstens 20 minuten op het potje te blijven zitten, minder goed om dan ook een plasje te doen…. Maar goed, dat was in deze fase nog niet zo belangrijk. Waar wij de afgelopen maanden de fout mee in zijn gegaan, is dat we niet hebben doorgezet. In plaats van structureel na het eten 20 minuten op het potje, ging Chris soms wel, soms niet, soms even en soms lang op het potje. Dat werkte dus niet. En dan ben je zo een half jaar verder en is je kind nog niet zindelijk. Maar goed, ik dacht vorige week, ik ga het weer oppakken en omdat ik nu de hele dag thuis ben, kan ik er bovenop zitten. Zo gezegd, zo gedaan, Chris geen luier meer aangedaan en hem lekker in zijn blote billen rond laten lopen. En jawel, op dag 1 had meneer al meteen op het potje geplast! Op dag 2 was Elmar in charge en had Chris de hele dag een luier om… Daar gaat mijn zindelijkheidstraining, dacht ik. De volgende dag was ik weer met de kinderen en liep Chris weer in zijn blote billen. Hij heeft wel op het potje gezeten, maar niks gedaan. Wel heeft hij die dag geplast op zijn stoel. En op de grond. Maar goed, dat hoort erbij. Ik bleef positief. Totdat Chris op de grond had gepoept….

Pffff, waar ben ik aan begonnen? Tja, dat vroeg Elmar zich ook al af; “Moet dit nu?” Tja, daar had hij wel een punt. We zitten net in deze nieuwe situatie waarin we met z’n allen thuis zijn, iedereen is nog zoekende. Misschien moet ik niet alles tegelijk willen en is het voor nu goed als we met elkaar de dag doorkomen zonder kleerscheuren en de sfeer goed houden thuis. Chris loopt weer lekker met een luier aan. 

Marleen is orthopedagoog, getrouwd met Elmar en schrijft graag over haar 3 kinderen; Saar (6 jaar), Gijs (4 jaar) en Chris (2 jaar) en alles wat daarbij komt kijken…